مداد رنگی مدادی است که یک مغزی متشکل از گرافیت، کائولین ( نوعی خاک رس) و رنگدانه های مختلف و یک بدنه یا پوششی از جنس چوب دارد. بد نیست بدانید برخی شرکت ها برای مغزی تولیدات خود از رنگدانه، موم و … استفاده می کنند.
اما تاریخ دقیقی برای کشف و اولین استفاده از مداد رنگی وجود ندارد. اینطور که پیداست رومیان باستان در زمان های دور از مدادهای رنگی بر پایه موم استفاده میکردند. اوایل قرن 19 نیز به منظور علامت گذاری کاربرد پیدا کرد تا اینکه در سال 1834، یک فرد آلمانی به نام یوهان سباستین استدلر مدادهای رنگی بر پایه روغن را ساخت. پس از آن تولید مداد رنگی های مختص برای فعالیت های هنری، در قرن بیستم توسعه یافت. این بین، فابرکاستل و کارن داش اولین مدادرنگی های هنری را در سال 1924 تولید کردند و برول نیز در سال 1938 با شروع تولید مداد رنگی به آنها پیوست. پس از آنها تولیدکنندگانی همچون دیروونت، پروگریسو، لیرا، ریمبرانت و بلیک استودیو نیز در دهه 30 یا 40 شروع به تولید مداد رنگی کردند که برخی از آنها مدعی اند که سازنده اولین آبرنگ ها نیز هستند.
مداد رنگی ها معمولا بسته به کاربردی که از آن انتظار می رود، در انواع مختلفی ساخته میشود. به عنوان مثال مداد رنگی های هنرمندان از کیفیت بهتری ساخته شده که دارای رنگدانه های مناسب و با غلظت بالا، رنگ با کیفیت، مقاوم در برابر اشعه خورشید، مقاوم در برابر شکست و… است. اما مدادرنگی های مورد استفاده برای دانش آموزان از کیفیت متفاوتی برخوردار است و راحتتر توسط پاک کن، پاک می شود. برخی از مدادرنگی ها نیز به صورت مداد نوکی ساخته می‌شوند.
آبرنگ‌ها رنگ هایی هستند که با آب ترکیب شده و توسط قلموهای معمولا نرم و نوک گرد بر روی کاغذ کشیده می‌شوند. شیوه اجرا بدین صورت است که ابتدا رنگ های روشن و سپس تیره ها کار می‌شوند.برای نمایش نور و سفیدی از رنگ سفید کاغذ استفاده میشود. به علت ایجاد سطوح شفاف توسط آبرنگ، به آن رنگ حسی می گویند. برای ایجاد تونالیته های رنگی (درجه های مختلف یک رنگ از تیره به روشن و بر عکس، رنگ ها را با آب ترکیب می‌کنند و در نتیجه رنگ ها حالتی شفاف دارند.
به صورت تجاری در دو حالت خشک که قرصی هستند و خمیری که در تیوب های معمولا فلزی ارائه می‌شوند. قلموهای مورد استفاده معمولا نرم و نوک گرد می‌باشند و از موی سمور و گربه و بز و غیره ساخته می‌شوند. بعد از نقاشی باید قلموها را با آب و صابون شست و با پارچه نخی خشک نمود و سپس در ظرفی قرار داد به طوری که سر قلمو یا براش ها رو به بالا باشد. موقعی که با پارچه قلموها را خشک می‌کنید باید توجه شود که گردی و تیزی نوک قلموها حفظ شود و به همان حالت در ظرف قرار داده شود تا به همان شکل نوک تیز یا گرد، خشک شود.
مداد شمعی ترکیبی است چسبنده از موم رنگی، زغال، گچ و … که برای طراحی و رنگ آمیزی استفاده شده و بر دو نوعند:
اگر در ترکیب اولیه آن از گچ روغنی استفاده شود، پاستل روغنی نامیده میشود و در سایر مواردی که تنها از رنگدانه، موم و اتصال دهنده خشک استفاده میشود پاستل. مداد شمعی ها برای طراحی کاربردی تر هستد و نسبت به مداد رنگی کمتر خراب می‌شوند. همچنین به علت نرم بودن، تنوع رنگ بالا و سهولت استفاده، طرفدار بیشتری بین کودکان، دانش آموزان و طراحان دارند.
مطابق تاریخ، پاستل در سال 1495 توسط لئوناردو داوینچی استفاده شده است. اما کلمه مداد شمعی برای اولین بار در سال 1644 استفاده شد. پیش از آن نیز ترکیب موم و رنگ توسط مصریان باستان استفاده شده بود. این روش، روش ساخت مداد شمعی نبود، اما می‌شد از آن برای تثبیت رنگ استفاده کرد. آنها از موم گرم زنبور عسل و رنگدانه برای ساخت استفاده میکردند. در قرن نوزدهم انواع مختلفی از مداد شمعی ساخته شد. در همان زمان اروپایی ها موفق به کشف یک روش جایگزین شدند که با ترکیب موم و روغن، مداد شمعی های سخت تر و دیر ذوب تر بسازند.
اما در نهایت یک تاجر آمریکایی در سال 1881، مداد شمعی ها را در بسته بندی های 6، 12 و 18 عددی تولید کرد و به فروش رساند. شرکت جوزف دیکسون کریستال نیز در سال 1887 شروع به ساخت مداد شمعی کرد و پس از ادغام با شرکت کریون در سال 1983، شرکت دیکسون تیکندرگو را ساخت و همچنان تولید و فروش مداد شمعی ها را انجام می‌دهند. شرکت میلتون براتلی نیز مداد شمعی هایی را از سال 1895 تا 1984 ساخته و به فروش رساند. در سال 1903 اما بینی و اسمیت شروع به فروش مداد شمعی کردند که بعدها تولیدات خود را به 19 نوع 30 رنگی رساندند.
بد نیست بدانید هنرمندان بسیاری در فرانسه نظیر فرانکوس کلوئنس و نیکولاس ناگلئو نیز از از مداد شمعی های مومی استفاده میکردند.