انسانی زیادی انسانی

انسانی زیادی انسانی سومین کتاب نیچه بود.

و بیش از دو کتاب پیشین او، با آنچه استادان و اهل اندیشه و ادب زمان او بدان خو داشتند متفاوت بود.

سبک آن تازگی داشت و از ۶۳۸ گزین گویه تشکیل می‌شد.

این کتاب حاوی مشاهدات و تاملات کوتاهی که از یکی دو جمله تا یک بند طولانی می‌باشد.

محتوای کتاب دارای نوسان می‌باشد، که هر کدام تمامیت نسبی دارند.

این کتاب توسط فردریش نیچه در سال ۱۸۷۸ به رشته تحریر درآمد.

و اما نیچه

فریدریش ویلهِلم نیچه (به آلمانی: Friedrich Wilhelm Nietzsche) (زادهٔ ۱۵ اکتبر ۱۸۴۴ – درگذشتهٔ ۲۵ اوت ۱۹۰۰) فیلسوف، شاعر، منتقد فرهنگی، جامعه شناس، آهنگساز و فیلولوژیست کلاسیک بزرگ آلمانی و استاد لاتین و یونانی بود.

آثار وی تأثیری عمیق بر فلسفهٔ غرب و تاریخ اندیشهٔ مدرن بر جای گذاشته‌است.

در سال ۱۸۶۹ با ۲۴ سال سن، به کُرسی فیلولوژی کلاسیک در دانشگاه بازل دست یافت که جوان‌ترین فرد در نوع خود در تاریخ این دانشگاه به‌شمار می‌رود.

در سال ۱۸۷۹ به خاطر بیماری‌هایی که در تمام طول زندگی با او همراه بود، از سمت خود در دانشگاه بازل کناره‌گیری کرد.

و دههٔ بعدی زندگانی‌اش را به تکمیل هستهٔ اصلی آثار خود که تا پیش آن به نگارش درآورده بود، اختصاص داد.

او درسال ۱۹۰۰ در گذشت.

معرفی کتاب انسانی زیادی انسانی

این کتاب سند گویایی است از نیچه فیلولوژیست و منتقد فرهنگی به سوی نیچه فیلسوف و نویسنده. یعنی همان نیچه ای که امروز ما می شناسیم.

به قول خود نیچه «انسانی، زیاده انسانی یادآور یک بحران است».

بحرانی که از سویی زاییده دوره اختلال مزاج نیچه است.

و از دیگر سو، بیانگر تحول فکری او است.

دراین کتاب، هرچیزی در زندگی انسانی که به نظر متعالی می رسد به محکمه ژرف نگری و تعمق فرا خوانده می شود.

و نتایج تحقیرآمیزی به دست می آورد.

او می خواهد اینچنین نشان دهد، که انسانیت زیاده انسانی ما از آنچه باید بسیار کمتر دارد .

اما با وجود این به ما چیزی می دهد که با آن فعالیت کنیم که البته نباید آن را ناچیز بگیریم.

او در پشت نویسی این کتاب آورده است:

«هدف این اثر پی افکندن تصویر و آرمانی جدید از جان آزاد است».

قسمتی از کتاب انسانی زیادی انسانی

فیلسوفان جملگی از این کاستی مشترک رنج می برند ،که کار خویش را از انسان کنونی آغاز می کنند.

و می پندارند قادرند با تحلیل او به هدف خویش دست یابند.

آنان ناخواسته آدمی را حقیقتی جاودان می انگارند که در میانه همه دگرگونی ها، چونان مقیاس مطمئن امور، پابرجا باقی می ماند.