انسانی زیادی انسانی

انسانی زیادی انسانی سومین كتاب نیچه بود.

و بیش از دو كتاب پیشین او، با آنچه استادان و اهل اندیشه و ادب زمان او بدان خو داشتند متفاوت بود.

سبك آن تازگی داشت و از 638 گزین گویه تشكیل می‌شد.

این کتاب حاوی مشاهدات و تاملات كوتاهی كه از یكی دو جمله تا یك بند طولانی می‌باشد.

محتوای کتاب دارای نوسان می‌باشد، که هر کدام تمامیت نسبی دارند.

این کتاب توسط فردریش نیچه در سال ۱۸۷۸ به رشته تحریر درآمد.

و اما نیچه

فریدریش ویلهِلم نیچه (به آلمانی: Friedrich Wilhelm Nietzsche) (زادهٔ ۱۵ اکتبر ۱۸۴۴ – درگذشتهٔ ۲۵ اوت ۱۹۰۰) فیلسوف، شاعر، منتقد فرهنگی، جامعه شناس، آهنگساز و فیلولوژیست کلاسیک بزرگ آلمانی و استاد لاتین و یونانی بود.

آثار وی تأثیری عمیق بر فلسفهٔ غرب و تاریخ اندیشهٔ مدرن بر جای گذاشته‌است.

در سال ۱۸۶۹ با ۲۴ سال سن، به کُرسی فیلولوژی کلاسیک در دانشگاه بازل دست یافت که جوان‌ترین فرد در نوع خود در تاریخ این دانشگاه به‌شمار می‌رود.

در سال ۱۸۷۹ به خاطر بیماری‌هایی که در تمام طول زندگی با او همراه بود، از سمت خود در دانشگاه بازل کناره‌گیری کرد.

و دههٔ بعدی زندگانی‌اش را به تکمیل هستهٔ اصلی آثار خود که تا پیش آن به نگارش درآورده بود، اختصاص داد.

او درسال 1900 در گذشت.

معرفی کتاب انسانی زیادی انسانی

این كتاب سند گویایی است از نیچه فیلولوژیست و منتقد فرهنگی به سوی نیچه فیلسوف و نویسنده. یعنی همان نیچه ای كه امروز ما می شناسیم.

به قول خود نیچه «انسانی، زیاده انسانی یادآور یك بحران است».

بحرانی كه از سویی زاییده دوره اختلال مزاج نیچه است.

و از دیگر سو، بیانگر تحول فكری او است.

دراین كتاب، هرچیزی در زندگی انسانی كه به نظر متعالی می رسد به محكمه ژرف نگری و تعمق فرا خوانده می شود.

و نتایج تحقیرآمیزی به دست می آورد.

او می خواهد اینچنین نشان دهد، كه انسانیت زیاده انسانی ما از آنچه باید بسیار كمتر دارد .

اما با وجود این به ما چیزی می دهد كه با آن فعالیت كنیم كه البته نباید آن را ناچیز بگیریم.

او در پشت نویسی این کتاب آورده است:

«هدف این اثر پی افكندن تصویر و آرمانی جدید از جان آزاد است».

قسمتی از کتاب انسانی زیادی انسانی

فیلسوفان جملگی از این كاستی مشترك رنج می برند ،كه كار خویش را از انسان كنونی آغاز می كنند.

و می پندارند قادرند با تحلیل او به هدف خویش دست یابند.

آنان ناخواسته آدمی را حقیقتی جاودان می انگارند كه در میانه همه دگرگونی ها، چونان مقیاس مطمئن امور، پابرجا باقی می ماند.