کتاب اگر فریدا بود چه می کرد؟ راهنمای جسور زیستن، نوشته آریانا دیویس

قسمتی از کتاب اگر فریدا بود، چه می کرد؟

پس از مرگ فریدا، چند اثر او به وسیله‌ی یونسکو به عنوان «یادواره‌ی هنری» شناخته شدند. اما شاید عجیب‌ترین چیز در مورد آثارش این باشد که او نمی‌خواست یک هنرمند شود. اگرچه فریدا کودک خیال‌پردازی بود (او در شش سالگی شروع کرد به صحبت با دوست خیالی‌اش، کسی که می‌توانست از طریق دری که فریدا روی دیوار کشیده بود رفت‌ و آمد کند)، تا دوران دبیرستانش آرزوی هنرمند شدن نداشت.

دوران بعد از جراحات

بعد از اینکه فهمید دوری‌اش از مدرسه به دلیل جراحاتش به معنای این است که دیگر نمی‌تواند حرفه‌ی پزشکی را دنبال کند، رؤیایش را به تصویرگر کتاب‌های پزشکی شدن تغییر داد تا از مهارتش در طراحی و اشتیاقش به پزشکی در کنار هم استفاده کند. اما هرچه دوران بستری شدنش طولانی‌تر می‌شد، او نیز خلاق‌تر می‌شد. گاهی آن‌قدر حوصله‌اش سر می‌رفت که نقاشی موجودات ظریفی مثل پروانه‌ها را روی کمربند طبی‌اش می‌کشید. پدر و مادرش به‌زودی سه‌پایه‌ی مخصوصی برایش مهیا کردند تا فریدا بتواند در حالت دراز کش هم نقاشی کند. به لطف سه‌پایه و آینه‌ای که نزدیکش بود، خودنگاره‌های فریدا به وجود آمدند، یکی عجیب‌وغریب‌تر از دیگری.

شهرت فریدا

از مورخان گرفته تا هواداران پر و پا قرصش (فریدوچاها) در توصیف دقیق سبک نقاشی فریدا بحث کردند. چه در زمان حیاتش و چه پس از آن، بیشتر منتقدان هنری آثار او را، به‌ویژه از اواخر دهه‌ی ۱۹۳۰ به بعد، سوررئالیستی می دانند. اما فریدا در طول زندگی خود، علی‌رغم تشویق دوستش، آندره برتون، پایه‌گذار سوررئالیسم و یکی از مسئولان اولین نمایشگاه آثار فریدا، این برچسب را برای آثارش رد کرد. او مشتاق بود فریدا را وارد جنبش سوررئالیسم کند و آثارش را «روبانی دور یک بمب» می‌خواند.

درصورت علاقمندی به کتاب های بیشتر می توانید به لینک های زیر مراجعه نمایید:

کتابخانه پاریس

اگر باران دریا بود

زنبوردار حلب

هر دو درنهایت می میرند